[SF]Brother TEUK-YE-DONG

ข้อมูลเบื้องต้น

ผม...   ไม่ใช่คนที่เค้าแอบรัก

ไม่ใช่คนที่เค้าต้องการ

ไม่ใช่คนที่ควรจะแลกหัวใจกับเค้า

และ ไม่มีอะไรที่จะหยุดให้เค้ารัก เพื่อน ของผมได้

เพราะผมกับเค้ามีเส้นบางๆขีดกั้นระหว่างกัน นั้นก็คือคำว่า Brother


*T* Bear

*M* bear

เนื้อเรื่อง

ภายในห้องเรียนมหา’ลัย ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังปั่นงานอย่างรีบเร่ง ส่วนอีกคนกำลังเดินไปเดินมาอย่างร้อนร้น

“รีบๆสิ เดี๋ยวอาจารย์ก็กลับซะก่อนหรอก”ร่างสูงกล่าวอย่างร้อนใจ

“ชั้นก็รีบอยู่นะ ดงแฮ”ร่างบางกล่าวขณะที่เขียนงานอย่างรวดเร็ว

เพียงไม่กี่นาที งานที่ดงแฮหวังไว้ว่าจะต้องส่งก่อนห้าโมงเย็นก็สำเร็จได้ โดยเพื่อนคู่หูของเขา

“ขอบคุณมากเลยนะเพื่อน”ดงแฮกล่าวก่อนที่จะวิ่งไปห้องพักอาจารย์ราวกับสายฟ้าแลบ

“พี่อีทึก!”เสียงที่คุ้นหู ทำเอาเจ้าของชื่อนั้น หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

“อ้าว!ว่าไง เยซอง”ร่างบางเก็บอาการทันทีที่หันไป พร้อมกับยกมือโบกเล็กน้อยเพื่อเป็นการทักทาย

ใบหน้าขาวใส กับรอยยิ้มอันใสซื่อและจริงใจ สะกดให้อีทึก พี่ชาย ร่วมตระกูล แทบจะหัวใจวายไปหลายครั้ง

“พี่ดงแฮ ไม่ได้อยู่กับพี่หรอกหรอฮะ”สายตาของเขากวาดไปรอบๆ ในขณะที่มีสายตาคู่หนึ่งกำลังจดจ้องเขาอย่างไม่วางตา

“ไปส่งงานอยู่น่ะ สักพักก็คงจะมา”

“วันนี้ผมขอ พี่ดงแฮ ไปเที่ยวอีกนะ นะๆ”เยซองออดอ้อนร่างบางอย่างสนิทสนม มือนุ่มๆโอบเอวร่างบางอย่างไม่เขินอายแต่อย่างใด  ตรงกันข้ามกับ ร่างบางที่กำลังเย็บวาบไปทั้งตัว

“…”อีทึกจ้องมองเยซอง

“ไม่ให้หรอ... ก็ได้ฮะ”เยซองท่าทางเศร้าลงทันที

มือเรียวสวยเอื้อมไปลูบหัวเบาๆพร้อมกับพูดว่า “นายขอพี่เป็นสิบๆครั้งแล้ว นายก็รู้หนิ ว่าพี่เคยขัดใจนายรึไง”

“หมายความว่า...ไปได้ชิมิคึบ?”

“...อือ…”

“เย้! ผมรักพี่ชายคนนี้จังเล้ย”เขาโอบเอวร่างบางให้แน่นกว่าเดิม

คำพูดที่ออกจากปากเยซอง เขาไม่รู้หรอก...ว่า กำลังทำร้ายหัวใจของพี่ชายคนนี้อยู่ ‘รักของฉัน กับ รักของนายมันไม่เหมือนกันนะ…’

“พอเถอะน่า...”อีทึกกล่าว

“เฮ้ๆ จะรักกันไปถึงไหน พี่น้องคู่เนี้ย เลิกกอดกันได้แล้ว กลับกันเถอะ”ดงแฮวิ่งเข้ามา ทันทีที่เยซองเห็นก็รีบผละอีทึกออกจากตัวเขาทันที

“เออ...วันนี้ฉันนัดกับสาวๆไว้อีกแล้วน่ะ ดงแฮ”ร่างบางปั้นยิ้ม

“อีกแล้วหรอ สาวที่ไหนกันนะ ฉันยังไม่เคยเห็นสักครั้ง”ดงแฮแสดงความสงสัย ก่อนที่เยซองเข้ามาช่วยแก้ตัวแทนร่างบาง“ก็ที่วันนั้นผมชี้ให้ดูไงฮะพี่”

“พี่อีทึกโชคดีนะฮะ”เยซองกล่าวพร้อมโบกมือลา โดยที่อีทึกไม่ทันได้ตั้งตัว

สายตาของอีทึกหันมามองเยซองด้วยความมึนงง

‘สาวที่ไหนกัน...

            มีตัวตนซะที่ไหนล่ะ...

                        ก็แค่ข้ออ้างที่ทำให้เยซองได้สมหวังกับนายไงล่ะ ดงแฮ...’

“โอเคนะ ดูแลกันดีๆล่ะ”ร่างบางเดินจากไป ปล่อยให้เยซอง น้องชายสุดที่รักของเขา มีความสุขกับคนที่เขารัก ทั้งๆที่พี่ชายคนนี้รักน้องชายเกินกว่านั้น

----------Brother----------

“ออกมารับเยซองหน่อยสิ”ร่างบางรีบวางหูโทรศัพท์ โดยรู้สึกใจไม่สู้ดีนัก เขาจึงรีบวิ่งไปเปิดประตูรั้ว

ประตูรั้วถูกเปิดออก สภาพที่เห็น เยซองเมาหัวลาน้ำ ร่างบางแทบขาอ่อน นี่ก็ตีสองแล้ว แทนที่เขาจะอ่านหนังสือเตรียมตัวสอบFinalในวันพรุ่งนี้ แต่กลับมานั่งคอยเยซอง...

“นี่ เขาดื่มหนักแค่ไหนเนี่ย”อีทึกเอ่ยพร้อมกับรับตัวเยซองที่กำลังเมามายจากดงแฮ

“แค่ไม่ถึงขวดน่ะ ไม่นึกว่าจะเมาได้ขนาดนี้ ฉันขอโทษจริงๆนะ”

“ไม่เป็นไรหรอก นายไปนอนพักได้แล้ว แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะ”อีทึกบอกลาดงแฮ ก่อนจะแบกเยซองขึ้นหลังของเขา

ร่างบางแบกเยซองเข้าห้องนอนอย่างระมัดระวัง ห้องนอนของเยซองที่พี่ชายคนนี้อึดอัดใจเป็นที่สุด เพราะภายในห้องเต็มไปด้วยรูปถ่ายของดงแฮ เพื่อนรักของเขา  ดูเหมือนตอกย้ำในใจเขาว่า น้องชายคนนี้รักเพื่อนของเขาจริงๆ

อีทึกค่อยๆแบกเยซองลงบนหมอนใบใหญ่ที่ สกีน รูปดงแฮ ร่างบางลูบหัวน้องชายเขาเบาๆ พร้อมกับกระซิบข้างๆหู “พี่ขอโทษนะน้องรัก ที่พี่หยุดรักนายแบบนี้ไม่ได้แล้ว”เขาพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ ก่อนที่เขาไปเตรียมน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้เยซอง

“พี่ดงแฮ พี่...ดงแฮ รักผมเถอะ...นะคับ”เสียงละเมอด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนของเยซองดังขึ้น ระหว่างที่ร่างบางกำลังเช็ดตัวให้

ประโยคนี้ทำให้ร่างกายของอีทึกหยุดชะงัก ราวกับตุ๊กตาหุ่น มือเรียวขาวถูกกุมแน่นด้วยมือทั้งสองข้างของเยซอง จนร่างบางไม่กล้าที่จะขยับไปไหน เหลือเพียงเสียงหัวใจที่เต้นแรง ดังก้องอยู่ข้างในใจของเขา

“อยู่กับผมนะ...อย่าไปไหนนะคับ”เขาเพ้ออีกครั้ง

สักพัก มือของเยซองเริ่มคลาย

“กุมมือฉันอีกสิ ถึงพี่จะไม่ใช่ ดงแฮของนาย แต่พี่ก็สามารถรักแทนดงแฮได้นะ”ร่างบางลูบหัวเยซองอีกครั้ง พร้อมกับแอบประทับจูบของเขาลงบนหน้าผากของเยซอง เหมือนๆกับทุกคืน

----------Brother----------

        “นี่ๆ น้องชายนายไปไหนล่ะ ปกติจะต้องเดินข้างนายไม่ใช่รึไง...?”ดงแฮถามระหว่างที่เดินเข้าโรงเรียน

“ดูเหมือนจะไม่สบาย ฉันเลยอยากให้เค้าพักบ้างน่ะ”สีหน้าของเขาดูเศร้าลงมากกว่าเดิม

“นายก็เหมือนไม่สบายเหมือนกันนะเนี่ย”

----------Brother----------

พักกลางวัน.............

        “เย้…! สอบเสร็จแล้ว สอบช่วงบ่ายฉันโดดนะ น้องนายโทรมาบอกให้ไปดูแลน่ะ”

        “นี่นายนายจะโดดสอบ เพื่อ...” ถึงพูดไปก็เท่านั้น แต่ในใจ อยากพูดออกไปว่า ‘ทำไม...?’

ตกเย็น..........

รองเท้าไนกี้ สีน้ำเงิน คู่โปรดของเขาคนนั้น ยังคงวางอยู่หน้าประตูบ้าน

            แคล็กๆๆ ๆ...

ประตูถูกล็อคไว้ ทั้งๆ ที่มีคนอยู่ในบ้าน

                        “นี่...พวกนายจะล็อคประตูบ้านทำไมเนี่ย” ร่างบางตะโกน

                    “รอก่อนๆๆ เดี๋ยวนะ”ดงแฮร้องตอบ

คำพูดของดงแฮทำให้ อีทึกใจไม่ดีและหัวเสียเป็นอย่างมาก

            สักพัก ดงแฮก็เป็นคนเปิดรับ เขาเพียงแค่นุ่งผ้าเช็ดตัวของอีทึกเพียงผืนเดียวเท่านั้น

        “อีทึก...ฉันขอโทษ”

            ร่างบางจ้องหน้าดงแฮ พร้อมกับผลักอกให้ถอยห่าง เขาเดินตรงไปยังห้องของเยซอง...ภาพที่เขาเห็น พอจะบอกอะไรได้อย่างชัดเจน

            เยซองนอนอ่อนแรงอยู่บนเตียง มีเพียงผ้าห่มบางๆปิดส่วนลับของเขา

                        “ฉันรู้ว่านายห่วงเยซอง แต่ฉันอธิบายเรื่องนี้ได้นะ...”ดงแฮเดินมาจับไหล่อีทึก ก่อนที่ร่างบางสะบัดไหล่ออก

                        “นายไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น” น้ำตาของเขาเริ่มไหลออกมา

                        “ฉันคิดว่านายคงไม่เข้าใจ...”

                “ฉันเข้าใจทุกอย่าง!!!!!”ร่างบางตะคอกเสียงดัง จนทำให้เยซองสะดุ้งตื่น

                        “พี่...อีทึก...~!!”เสียงตกใจของเยซอง อีทึกรับหันขวับ ร่างบางจ้องหน้าเยซองด้วยน้ำตา ก่อนที่จะหันไปพูดกับดงแฮว่า...

                        “ฉันมันคนนอก...สำหรับนายสองคนล่ะสิ”

                “ไม่ใช่อย่างนั้นนะ~!!”

                “ฮ่าๆๆ พวกนายไม่รู้หรอก ว่าฉัน..... เอาเถอะ รักกันดีๆนะ”เขาหัวเราะทั้งน้ำตา

ร่างบางเดินจากไป ทิ้งให้เยซองและดงแฮ สงสัยว่าเขาร้องไห้ด้วยเหตุผลอะไร....

----------Brother----------

พักกลางวัน..........

        “เยซอง เมื่อคืนอีทึกกลับมานอนบ้านรึป่าว...??”ดงแฮถามอย่างเป็นห่วง

        “ป่าวคับ แต่ผมได้รับข้อความจากเขาเมื่อเช้า”

            ฉันเหนื่อยกับนายมามากพอแล้ว.... นายจะต้องตอบแทนฉันสิ.... ไม่ใช่ทำแบบนี้กับฉัน...

                                                อีทึก.

        “.....” ดงแฮพอจะเข้าใจ เขาถึงกับนิ่ง

        “มันหมายความว่ายังไง พี่พอจะรู้บ้างไหม”

        “ปะ...ป่าว พี่ก็ไม่รู้”เขานิ่ง ดูเหมือนจะรู้ว่าอีทึกคิดอะไรอยู่

        “วันนี้วันสุดท้ายแล้ว เราไปกินไอติมฉลองปิดเทอมกันไหมคับพี่”เยซองดูเหมือนจะไม่สนใจอีทึกเสียเลย

        “ฉันไม่ว่างน่ะ ไว้วันอื่นละกันนะ”

----------Brother----------

หลังเลิกเรียน..............

                        ฉันอยากคุยกับนายดีๆ เจอที่ริมแม่น้ำฮัน เดี๋ยวนี้เลย

                                                                                                ดงแฮ

            เพี้ยะ!!

        “โอ้ย...ฉันยังไม่ทันตั้งตัวเลยนะ นายหายไปไหนทั้งคืนน่ะ”ดงแฮพูดขึ้น หลังจากที่โดนฝ่ามือของร่างบาง แต่เขาคิดว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมาก

        “ไปมั่วผู้ชายอยู่มั้ง.......”

            “ฉันไม่เชื่อ นายต้องไม่ทำอย่างนั้นแน่....ฉันคิดว่านายคงเข้าใจเรื่องเมื่อคืนแล้วนะ”สายตาของอีทึกไม่เหมือนเมื่อก่อน เขาดุดันและเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

            “ฉันรัก...เยซอง”

        “ทำไมนายไม่บอกเยซองไปตรงๆล่ะ ฉันเองก็ไม่รู้ ว่านายชอบน้องของนาย จะเก็บไว้ทำไมล่ะ...!”

เสียงของดงแฮทำให้อีทึกเริ่มยั๊วะขึ้น

        “ก็เจ้านั่น รักนายมาตั้งแต่แรกเห็นแล้วไงเล่า!!!!!!!!”อารมณ์ของเขาเดือดมากขึ้น อีทึกกระชากคอเสื้อดงแฮ ก่อนที่จะง้างกำปั้นขึ้น

            “อยากชกฉันก็เชิญ...นายไม่ใช่ ปาร์ค จองซู คนเดิมแล้วหนิ แล้วปาร์ค จองซู ผู้อ่อนหวานไปไหนแล้วล่ะ ไปพักร้อนที่ เมืองไทยรึไงกัน”

        “งี่เง่า! มันไม่ตลกเลยนะ”เขาพูดพร้อมกับผลักดงแฮออกไป

        “ฮ่าๆ แล้วทีวันนั้นทำไมนายถึงหัวเราะกับร้องไห้ในเวลาเดียวกันได้เล่า เจ้าบ้าเอ้ย”

                “ฉันหัวเราะ ก็เพราะขำตัวเองไง ที่เหมือนเป็นตัวตลกของนายสองคน”ดูเหมือนครั้งนี้เขาไม่มีน้ำตาออกมาให้เห็น

                        “โอเค...มานั่งคุยกันดีๆ จะดีกว่าไหม”ทุกครั้งที่มีปัญหากัน นี่เป็นครั้งแรกที่ดงแฮยอมอีทึกก่อน

                “ได้...ฉันน่ะ รักเยซองก่อนที่เขาจะพบกับนาย”อารมณ์ของร่างบางเริ่มเย็นลง

                        “บอกตามตรง ฉันเองก็รักเยซองในฐานะ น้องของเพื่อนสนิทก็เท่านั้น”

                “ว่าไงนะ...แล้วคืนนั้นล่ะ”อีทึกจ้องตาเขม็ง

                “จริงๆแล้ว ฉันตั้งใจจะไปดูแลเยซองและเราก็เกือบมีอะไรกัน แต่เรายังไม่ทันได้เริ่มเลย นายก็มาซะก่อน”

                “งั้นหรอ ฉันก็เป็นตัวขัดจังหวะน่ะสินะ”ร่างบางยังจ้องไม่เลิก

                        “ก็...”

                “เยซอง ของร้อง...นายจึงยอมล่ะสิ”อีทึกสรุปความ

                “นั้น...มันก็จริง...”ดงแฮเสียงแผ่วเบา

                “นึกแล้วเชียว...จริงๆนายก็ยั่วเยซองนั้นเอง”

                “ไม่ใช่อย่างนั้นนะ...”

                “เลิกอ้างซะทีเถอะ!!!! อย่ามาเสแสร้งได้ไหม!!!! นายก็ไม่ใช่เพื่อนของฉัน คนเดิมเหมือนกันนั้นแหละ!!!”อีทึกลุกขึ้นก่อนที่จะระเบิดอารมณ์ออกมา

                “ก็ได้!! อยากให้ฉันเป็นไอ้เลวเหมือนเดิมแบบนี้ใช่ไหม”ดงแฮก็เริ่มรุนแรงเช่นเดียวกัน เขาเดินไปหยิบท่อนเหล็กยาวก่อนนำมันฟาดลงเก้าอี้ไม้สาธารณะ จนแหลก

                “นายกำลังประชดฉันอยู่นะ”คนที่เข้มแข็งเมื่อครู่กลับกลายเป็นคนที่อ่อนแอไปซะอย่างนั้น

                        น้ำเสียงอ่อนโยน ทำให้ดงแฮถึงกับหยุดกระทำ

                “ถ้าฉันทำแบบนี้...นายจะกลับมาอ่อนโยนเหมือนเดิมไหมล่ะ!!!”น้ำตาของดงแฮเริ่มไหลอาบแก้ม

                “นะ...นายร้องไห้เพราะฉันหรอ”อีทึกเดินเข้ามาไกล แต่ ดงแฮถอยห่างพร้อมกับหันหน้าหนี

                “อย่าเข้ามานะ...นายไม่ควรเห็นน้ำตาของฉัน”

                “ฉัน ขอโทษ นี่...ฉันไง ปาร์ค จองซู คนเดิมกลับมาแล้ว ฮิฮิ”อีทึกยิ้ม

                “...”ดงแฮหันมามองหน้าพร้อมกับปาดหน้าตา

                “ว่าไง...หวัดดีๆ”

                “...ไปพักร้อนมา สนุกไหม”ดงแฮฉีกยิ้มอีกครั้ง

ร่างบางกระโดดเข้าไปกอดคอดงแฮ

                “ไปดื่มโซจูให้ลืมเรื่องนั้นกันเถอะเนอะ”

                “โอเล้ย...เอ๊ะ ว่าแต่นายดื่มโซจูเป็นด้วยหรอ พ่อเด็กเรียน”

                “เป็น ไม่เป็นคืนนี้ หมดลัง! ฮ่าๆ”อีทึกหัวเราะอย่างน่ากลัว

                “ขอให้มันจริงเถอะ!”ดงแฮยิ้มตอบพร้อมกับยีหัวอีทึกอย่างแรง

----------Brother----------

        อีทึก : ‘หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ความลับ ก็คือความลับเช่นเดิม ผมก็อยากขอบคุณเรื่องราวทั้งหมดที่ทำให้ผมเข้มแข็งขึ้น ความรักของผม ถึงปากจะบอกว่าลืมๆมันไปแล้ว แต่ในใจ มันยังฝังลึกถึงก้นบึ้งของหัวใจ ที่ไม่สามารถถอนเรื่องราวเหล่านี้ออกไปได้...’

            เยซอง : ‘ผมก็ไม่รู้ว่าพี่ดงแฮคิดยังไงกับผม แต่ผมก็ยังคงรักพี่ดงแฮตลอดไป...จนถึงวันนี้ ผมก็ยัง งง กับเรื่องราวที่เกิดขึ้น เอ๊ะ! ยังไง...งงๆ’

            ดงแฮ : ‘เยซองมาสารภาพรักกับผมในคืนที่เกิดเรื่อง แต่ถึงยังไงผมอยากใช้ชีวิตที่ไม่มีขีดจำกัดของผมกับอีทึก เพื่อนซึ่งให้อภัยผม ผมคิดว่าเรื่องมันจะจบๆไปเอง สุดท้ายนี้ โซจูลังเดียวไม่ได้ช่วยให้ผมลืมเล้ย 3ลังสิ ถึงจะลืมได้ ฮ่าๆ’

----------Brother----------
                                                            Stargaze